‘เขียนให้มันใช่’

ฟิลิปปินส์ / 2561 / 80 นาที
ภาษา : ฟิลิปปินส์ และทากาล็อก / คำบรรยาย : ภาษาอังกฤษ

หาใช่เพียงสุดยอดแห่งการล้อเลียนวัฒนธรรมโรแมนซ์ของฟิลิปปินส์  จากฝีมือนักเขียนบท – ผู้กำกับที่เก่งฉกาจ – โดมินิค  ลิม  ‘เขียนให้มันใช่’ เป็นหนังที่สนุกดูง่าย  แต่ยากที่จะบรรยายหรืออธิบาย

ความแม่นยำในการเล่าเรื่องและความใจเด็ดของมันปรากฎให้เห็นตั้งแต่แรกพบ : ในคราบวิดีโอ คาราโอเกะเชยๆ ประกอบเพลงอกหัก  ซึ่งแนะนำให้เรารู้จักกับนางเอกจ๊อยซ์และพระเอกเดฟ  ขณะที่กำลังระรื่นกันอยู่กลางทุ่งเขียวขจี

ตัดมาต่างมุมมอง : เดฟยืนอยู่หลังกล้อง  เขากำลังถ่ายทำนักแสดงสองคนซ้อมบทแถลงความรักอมตะด้วยประโยคเว่อสุดเห่ย  ที่แท้คือคู่บ่าวสาวที่จ้างเดฟมาถ่ายวิดีโอฉายวันแต่งงาน  มันตีสี่เข้าไปแล้ว  คู่บ่าวสาวเกลียดบทห่วยๆ ของเดฟ  และข้างนอกที่ลานจอดรถ  จ๊อยซ์นอนหลับคาพวงมาลัยหลังจากนั่งรอรับแฟน  ที่เสียเวลากับงานไร้ค่ามาทั้งคืน  แทนที่จะอยู่กับเธอ

จ๊อยซ์บอกเลิกเดฟอย่างเบื่อๆ  “มันไม่ใช่เธอหรอก  มันเป็นฉัน” / “อย่ามาป้อนคำเชยๆ ใส่ฉัน  ใจร้ายจัง” / “เดฟจ๋า  เธอเป็นผู้ชายน่ารัก  แต่ฉันเสียใจ”  ล้วนเป็นประโยคสุดเชยจากหนังรักเกรดบี  แต่เอามาใช้อย่างแยบยล

ตัดมางานแต่งงานขณะที่บ่าวสาวจูบกัน  แต่โฟกัสของเฟรมอยู่ที่ตัวเดฟ  ตากล้องวิดีโองานแต่งงาน  ผู้รับผิดชอบโปรดักชั่นโรมานซ์เรื่องนี้แต่เหม่อลอยไปอยู่กับจ๊อยซ์  เดฟเป็นคนเขียนบท  เป็นคนกำหนดทุกสิ่ง  ควบคุมทุกการเดินเรื่อง  ผู้ไม่เคยปล่อยวางอยู่ในนาทีนี้กับประสบการณ์

เขาทดลองใช้หลายพล็อตนิยาย  อันที่โท่งๆ ก่อนเป็นอันดับแรก :  ท่ามกลางสายฝนหน้าบ้านเธอ  เขายืนตะโกนความรักของเขาด้วยประโยคห่วยแตก  ปฎิกิริยาเรียบเฉยของจ๊อยซ์ :  “เธอเอาโรแมนซ์มาแก้ปัญหาอะไรไม่ได้หรอก…เราไม่ใช่ตัวละครในหนังนะเธอ”  เธอบอกเขาและหันหลังกลับเข้าบ้าน  ปล่อยให้เขายืนอยู่กลางสายฝน

เพื่อจะทำให้มันใช่  เพื่อจะได้เธอกลับมา  เขาเขียนบทซ้ำแล้วซ้ำอีกจนนาฬิกาละลายแบบในภาพเขียนของซาลวาดอร์  ดาลี  บรรทัดบนหน้าบทหนังเลือนหายและรีเซ็ทครั้งแล้วครั้งเล่า  ฉากในออฟฟิศสุดจี้  : เดฟยืนถือบทของวันนั้นพลางอ่านคำสั่งของบท :  “เขาสาดน้ำบนหน้าเจ้านายของเขา”  เดฟทำตามบทสั่ง   ขณะที่ทั้งออฟฟิศยืนมองอย่างนิ่งเฉย  เหมือนคัทเอาท์สแตนดี้ของตัวละครที่ยังไม่ได้พัฒนา

กฎเหล็กห้ามมีเซ็กซ์ของจ๊อยซ์ทำให้ทุกอย่างชะงัก  ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เขาเพียรเขียนเธอใหม่ให้ยินยอมมีเซ็กซ์กับเขา  และนี่คือคำตอบใจร้อนของเขาต่อกฎเหล็กในเทค 2  : “ดูดความเป็นชายของผมเถอะ” / เทค 3 :  “อุ๊ยตาย  กางเกงในหลุดแล้ว  ถึงตาเธอมั่ง”  จนเทคสุดท้าย :  “นอนหลับกันเถอะ”  เขายอมแพ้  “เข้าท่า”  เธอว่า  แล้วก็นอนซบอกเขา เดฟโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน  นอนตาโพลงไม่กระดุกกระดิก

ทุกหยดหยาดในรสชาติของความสุขความบันเทิงถูกรีดออกมาจากกฎห้ามมีเซ็กซ์ของจ๊อยซ์ รวมทั้งฉากเย้ายวนโดยปลอดเซ็กซ์อันเหลือเชื่อ  ซึ่งคำพูดของเขาอย่างเดียวที่พรรณาความงามของตะวันตกดิน  พาให้เธอถึง “จุดสุดยอดที่เจ๋งสุดในชีวิต”  ความตลกโปกฮาของหนัง – เช่น  ในฉากครอบครัวกับพ่อแม่ของจ๊อยซ์  ฉากเที่ยวรีสอร์ทบนดอย – หยอกล้อเล่นกับความนิ่งมีสติในวิญญาณละเอียดอ่อนของมัน  และทำให้เรารู้ว่า  ภาพยนตร์ฟิลิปปินส์ไม่ใช่เพียงแค่แข็งแรงพลานามัยดี  แต่เขาไปไกลและลึกกว่าเรามากมาย  (อลิศกินเห็ด)

ผู้กำกับ : โดมินิค  ดี  ลิม

เขียนบท : โดมินิค  ดี  ลิม
นำแสดง : เฮราลด์  นาโพเลส, วาลีน  มอนเทเนโกร, บ็อบ  จบัยลิ, เดนนิส  พาดียา,
เชอรี่  มาลวาร์

ถ่ายทำ : เทย์  คลามอร์
ตัดต่อ  : กาลิเลโอ  เท
ดนตรี : ริชาร์ด  กอนซาเลส
โปรดิวเซอร์  :  วินเซนท์ เดล โรซาริโอ 3 , วิค เดล โรซาริโอ, จุน  โรเบลส ลานา, เปอร์ซี  อินทาลาน, เอดิลิน  อาบูเอล,  โอมาร์  ซอร์ทิยาส, ฟิลลิส  กรานเด
บริษัทโปรดักชั่น :  บริษัท ไอเดียเฟิร์สท์