เขาหาว่าฉันเป็นลิง
อินโดนีเซีย, 83 นาที, 2551, ภาษาอินโดนีเซีย บรรยายอังกฤษ
.
“กาลครั้งหนึ่ง แม่ฉันมีปลิงเป็นสัตว์เลี้ยง เธอเก็บมันไว้ในบ้านตุ๊กตา 2 ชั้น ในห้องนอนของเธอ” ฉาก ‘มอมมี่เดียร์เรสท์’ – แม่จ๋าที่รัก – ฉบับอินโดนีเซียช่วงต้นเรื่อง แจ้งเตือนเราอย่างไม่อ้อมค้อมว่าหนังเรื่องนี้จะไม่ถอยหรือเบือนหน้าหนีอะไรเลย : แม่จ๋าที่รักผู้เป็นดารามีชื่อเสียง บังคับลูกสาวให้หยิบกินผักที่หนูน้อยเพิ่งอ้วกออกมาลอยอยู่ในชักโครก แต่นี่ไม่ใช่กลเม็ดราคาถูกทั่วไป : เราไม่ได้ถูกบังคับให้มองลงในคอห่านชักโครก เพื่อให้เกิดนาทีอี๋ทื่อๆ เพียงเท่านั้น ; นี่เป็นเรื่องของการกดขี่ และการดิ้นรนไขว่คว้าที่จะครอบครองตนเอง ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ
แยกจากพ่อ แม่จ๋าที่รักได้แฟนใหม่เป็นหนุ่มนักดนตรี เขาโอบไหล่เด็กหญิง และเมื่อยกแขนออกไป ปรากฎมีปลิงยึกยักอยู่บนหัวไหล่ของเธอ ความขยะแขยงได้รับการสื่อสารออกมาอย่างคมคายและสวยงามจนเราต้องอึ้ง ไม่นานปลิงตัวนั้นก็ไปเลี้อยอยู่บนขาอ่อนของเด็ก ขณะที่เขาขับรถพาไปโรงเรียน
ทีนี้มันมากันยั้วเยี้ยเลย – ก้อนปลิงที่ตกลงมาในน้ำและว่ายแสวงหาเนื้อหนังที่อุ่นอก – ขณะที่เขาทิ้งผ้าเช็ดตัวและก้าวเข้ามาในอ่างอาบน้ำของเธอ และแล้วน้ำในอ่างก็แดงเป็นเลือด
แต่ฉากชกแรงที่สุดกลับไร้ปลิง : แม่จ๋าที่รักลากเด็กหญิงมาตามทางเดินปูพรมแดงฝาสีครีมในโรงแรมแห่งหนึ่ง เพื่อตามล่าหานายปลิงเลี้ยงกับชู้ หนูน้อยทำได้เพียงขาอ่อนลงไปนั่งพับเพียบดู ขณะแม่จ๋าที่รักโยนตัวเองใส่ประตูห้องโรงแรม : “ฉันรู้นะว่าแกอยู่ในนั้น! ลูกสาวแกรออยู่ข้างนอกนี่!” พลางถีบและร้องกรี๊ดๆ อย่างขาดสติ “เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” ตัดมายังสนามเด็กเล่นผีสิง แล้วความรู้สึกเหนือจริงก็ครอบงำเราโดยสิ้นเชิง
สร้างจากเรื่องสั้นที่มีชื่อเสียงของนักเขียนผู้กำกับ เจนาร์ เมสา อายุ เอง เผอิญว่าแม่ของเธอก็เป็นดาราหนังชื่อดังเหมือนกัน เราจึงอดสงสัยไม่ได้ว่า เธอได้แล่เนื้อชีวิตตัวเองมาสักแค่ไหน เพื่อสังเวยการสร้างสรรค์หนัง ‘เจริญวัย’ (Coming of Age) ชุ่มเลือด ที่เข้มข้น, หลอกหลอน และงดงามดังบทกวีเรื่องนี้ (อลิศกินเห็ด)
.
กำกับ : เจนาร์ เมสา อายุ
เขียนบท : เจนาร์ เมสา อายุ, อินทรา เฮอร์ลัมบาง
ถ่ายภาพ : โรบี ทัสวิน
ดนตรี : ทิโท สจูมาน, วง อักสัน
ตัดต่อ : วะวาน ไอ วิโบโว, อริฟิน “คุ้ง”
แสดงนำ : ทิโท สจูมาน, เฮนิดาร์ อัมโร, เรย์ ซาฮะทะบิ
อำนวยการสร้าง : เจนาร์ เมสา อายุ, ริยาด อัสสกัฟ